Czystość powierzchni roboczych w naszej kuchni, praktyczne porady.

Prace kuchenne nie należą do zbyt czystych. Wiążą się z zabrudzeniami mokrymi, często tłustymi, niekiedy barwiącymi i trudnymi do usunięcia. W kuchni jest zwykle kilka rodzajów powierzchni narażonych na zanieczyszczenie: zlew, blat kuchenny, stół, deska do krojenia. Do czyszczenia każdej z nich powinien być dobrany specjalnie przeznaczony środek. Jaką powierzchnię najłatwiej, a jaką najtrudniej czyścić i jak to robić?

Stal nierdzewna

Powierzchnie ze stali nierdzewnej znajdują się głównie w dużych kuchniach restauracyjnych. W domach prywatnych widuje się jeszcze zlewozmywaki z „nierdzewki”, produkuje się z niej także niektóre urządzenia kuchenne. Stal nierdzewna jest łatwa do czyszczenia. Trzeba jednak dobrać taki preparat czyszczący, który nie naruszy struktury powierzchni, a jednocześnie usunie zabrudzenia, zwłaszcza tłuste, i zabezpieczy przed osadzaniem się nowych, pozostawiając równomierny połysk. Najlepsze są preparaty pod postacią pianki lub mleczka. Dobrze czyszczą, nie pozostawiają smug i nie zarysowują. Przede wszystkim jednak należy starać się nie dopuszczać do silnego zabrudzenia, a zwłaszcza chronić powierzchnię przed uszkodzeniami mechanicznymi.

Drewno

Jest to surowiec wciąć popularny w kuchni. Produkuje się z niego nie tylko meble, blaty, itp., ale także deski do krojenia. Na potrzeby kuchenne przeznacza się twarde gatunki drewna: buk, dąb, drewno egzotyczne. Jednak nawet twarde drewno, nieodpowiednio czyszczone, łatwo uszkodzić, nawet zwykłą wodą, jeżeli zbyt długo narażone jest na jej działanie. Natomiast deski do krojenia dodatkowo narażone są, z racji swojego przeznaczenia, na uszkodzenia mechaniczne. Generalną zasadą pielęgnacji powierzchni drewnianych jest dokładne ich wycieranie do sucha niezwłocznie po zachlapaniu czy umyciu, aby woda nie wsiąkała w drewno i nie spowodowała jego spęcznienia. Należy pamiętać, że żaden środek impregnujący (wosk, olej, a nawet lakier) nie daje stuprocentowej wodoodporności.

Do czyszczenia powierzchni drewnianych odpowiednie są preparaty delikatne, dopuszczone do kontaktu z żywnością, np. balsam do mycia naczyń, ekologiczny środek antybakteryjny, itp., w bardzo niewielkich ilościach.

Kamień naturalny czyli granit i marmur

Powierzchnie kamienne naturalne są bardzo modne, ale wymagają umiejętnej pielęgnacji. Powierzchnie, ale i deski do krojenia, czyści się mleczkiem nie zawierającym substancji wybielających. Dotyczy to szczególnie ciemnych powierzchni z granitu. Najlepiej zakupić preparat specjalnie przeznaczony do kamiennych blatów i desek, które ponadto warto zabezpieczyć preparatem impregnacyjnym do kamienia.

Kamień trzeba codziennie przecierać bawełnianą ściereczką, namoczoną w ciepłej wodzie z odrobiną płynu do mycia naczyń, który usunie zabrudzenia. Po umyciu należy wytrzeć blat lub deskę do sucha, a następnie skropić płynem do mycia szyb zawierającym alkohol i wypolerować ściereczką z mikrofibry.

Impregnację wykonuje się raz w roku. Można to zrobić samodzielnie. Najpierw dokładnie czyści się kamień i osusza. Na suchej powierzchni rozprowadza się środek impregnujący za pomocą pędzla i pozostawia do wyschnięcia, po czym poleruje się suchą ściereczką.

Kamienna deska do krojenia

Deski kamienne mają dwojakie przeznaczenie; służą do krojenia, ale również do serwowania dań. Na desce kamiennej podaje się przekąski – sery, wędliny, także pizzę, ciasto, można też podawać kawę i herbatę. Deska kamienna, granitowa lub marmurowa, jest bardzo eleganckim rozwiązaniem, zwłaszcza we wnętrzach w stylu skandynawskim. Można ją zakupić w jaśniejszym lub ciemniejszym kolorze, okrągłą lub prostokątną. Pod względem higienicznym zajmuje czołowe miejsce wśród desek z różnych materiałów – jest odporna na pleśń i bakterie, łatwa do utrzymania w czystości, nie chłonie zapachów ani wody. Jest odporna na zabarwienie, odbarwienie i zarysowanie. Jest ciężka, zatem nie będzie się przesuwać po blacie. Należy jednak, korzystając z kamiennej deski do krojenia, wymienić noże ze stali na ceramiczne, gdyż stalowe szybko ulegną stępieniu.

Autor: Olga Owicka